เรื่องนี้มันเริ่มต้นเมื่อตอนที่ได้สัมผัสกับคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลครั้งแรก คงซักตอน 6 ขวบได้ ประมาณประถม 1 สมัยนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้เจ้าคอมพิวเตอร์มันมันคืออะไร รู้แต่ว่าพ่อซื้อมาใช้เก็บข้อมูลคนไข้ ก็เฝ้าเช้า เฝ้าเย็นว่าทำอะไรกัน หน้าจอเขียวๆ ดูไม่รู้เรื่อง แต่ก็อยากดู
ต่อจากนั้นประมาณ 2 ปีต่อมา คอมเครื่องนั้นพัง พ่อก็ซื้อมาใหม่ จำได้ว่าจอเป็นสีขาวละ มีเกมให้เล่นด้วย! กลับมาจากโรงเรียนก็ตรงดิ่งไปที่เครื่องคอม เล่นเกมซักนึดพอชื่นใจ พอแดดร่มก็ออกไปวิ่งเล่นกับแก้งเด็กแถวนั้น ไม่มืดกลับบ้านไม่เป็น ก็ประมาณนั้น
พอขึ้นประถม 4 เริ่มปีกกล้าขาแข็ง เสาร์-อาทิตย์ นั่งรถไฟออกจากบ้าน 7 โมงเช้า ไปเรียนคอมที่พิโลก( Siam Computer) ตอนนั้นจำได้เลยว่า ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอก ก็มีโปรแกรมแนวๆ word excel fox-pro พวกนี้ ก็เรียนไป เรียนเสร็จประมาณ บ่าย 3 ก็ไปเที่ยวท็อปแลนด์ รอรถไฟกลับบ้านประมาณ 5 โมงเย็น ก็ซักปีกว่าๆได้ ไปมันทุกเสาร์อาทิตย์
ช่วงตั้งแต่ประถม 4 จนถึง มัธยม 3 ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากเน้นเล่นเกมเป็นหลัก จนช่วงปิดเทอร์มใหญ่ ขึ้นมัธยม 4 นี่แหละที่ได้ไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพ (ที่จริงคือโดนบังคับไปสอบเตรียมอุดม แต่ไม่ค่อยอยากไป เลยขอเรียนพิเศษ) ก็ไปลงเรียน HTML กับ JavaScript ที่ Siam Computer แถวๆสยาม ก็ ok อ่ะ เด็กบ้านนอกเข้ากรุงฯ (เอาซะใจกลางกรุงฯเลยด้วย) ก็นะเรียนเสร็จก็ไปนั่งเล่นชมวิวแถวน้ำพุ (ตอนนี้เป็นห้าง Digital Gateway ไปซะแล้ว) ได้ความรู้มานิดๆหน่อยๆ สะพานเหล็ก สะพานพุทธ คลองถม บ้านหม้ออยู่ตรงไหน จตุจักรอยู่ไหน เซ็นทรัลลาด ฟิวเจอร์รังสิต พันทิพย์ ไปมาหมด (ไม่เกี่ยวกับ HTML รึ JavaScript ซักอย่าง)
พอขึ้น มัธยม 4 ก็ได้ไปแข่งงานศิลปะ... (จำชื่อเต็มไม่ได้แล้ว) ผลคือระดับจังหวัดมันก็สบายๆอยู่ แต่พอผ่านไประดับภาคนี่ ทำไมเค้าเก่งกันจังหว่า เก่งชนิดที่ว่าเทพเลย (คือตอนนั้นรู้สึกแบบนั้นจริงๆ) ก็เลยเริ่มหาหนังสือด้าน Programming มาอ่าน ไม่รู้ท่าไหน ไปหยิบได้ ภาษา C มา ก็งงซิ อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ ก็พอดีว่าอาจารย์สอนคอม บางทีพอดีเวลาว่างก็สอนเรา ไอ้เราก็ได้มั่ง ไม่ได้มั่ง ตามเรื่องตามราวไป
แล้วพอดีว่าช่วงงานวันวิทย์ที่ ม.นเรศวร เค้ามีแข่งเขียนโปรแกรม แน่นอนเราไม่พลาดถึงแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่อง ผลคือ เค้าให้โจทย์ว่า ให้ทำตัวเดินหมากฮอส(ตัวม้า) ว่าถ้าอยู่ที่ช่อง (x,y) จะเดินไปที่ไหนได้บ้าง แล้วพอเดินไปช่องนั้น จะเดินไปไหนต่อได้อีก โอ้ววววววว คิด Algorithm ได้นะ แต่ code เป็น C ไม่สำเร็จ จำไม่ได้ละว่าทำไมถึงไม่สำเร็จ
จากความสำเร็จ(?)ในตอนที่ไปแข่งที่ มน. ก็เป็นแรงผลักดันให้สนใจด้านคอมมากขึ้น ก็เริ่มแบ่งเวลาจากการเล่นเกมมาศึกษามากขึ้น พอช่วงปิดเทอร์มขึ้น ม.5 มันมีแข่งทำเว็บวันแม่ โดย CITCOM มน. ก็ส่งแข่ง ผลคือ ได้ที่ 2 คุยโมไปได้ 7 วัน 7 คืน 555
พอเปิดเทอร์ม ม.5 กระทรวงสาธารณสุข มีกระกวดแข่งทำเว็บ แน่นอนเราไม่พลาด ที่จะส่งผลงานเข้าแข่ง ผลก็รู้ๆกันนะ ระดับประเทศ ฝีมือแบบบ้านๆ สู้เค้าไม่ได้อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ได้จากการแข่งรอบนี้คือ ได้ฝึกใช้โทนสีกับหน้าเว็บหลายๆแบบเลย ก็เริ่มได้ไอเดียการออกแบบหน้าเว็บหลายๆอย่างก็เพราะส่งงานแข่งนี้แหละ ส่วนงานศิลปะก็เหมือนเดิม ผ่านระดับจังหวัด แล้วไปแพ้ระดับภาค
พอขึ้น ม.6 ช่วงนี้ติดสาว ก็ไม่มีอะไรมาก จนมาเรียนระดับมหาวิทยาลัย ชั้นปีที่ 1 วิชา Introduction to Computer อันนี้แหละที่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆหลายๆอย่าง กับวิชา Introduction to Programming ที่เรียกได้ว่าทุ่มสุดตัว
พอขึ้น ปี 2 มีเรียน OOP โอ้วโลกนี้มันช่วงกว้างใหญ่นัก ไหนจะวิชา Web ที่เรียกได้ว่าถนัดที่สุด ที่สำคัญ ปีนี้เป็นปีแรกที่ได้แข่ง Debug โปรแกรม ก็นะ ใครก็ไม่รู้หน้าตาเอ๋อๆมึนๆ แข่งครั้งแรก ชนะเลิศครับ คุยแม่งเป็นเดือนกว่าจะหายเห่อ
แต่ว่าทุกอย่างมันมีจุดเปลี่ยน ช่วงปิดเทอร์มขึ้นปี 3 ได้ทำค่ายโอลิมปิควิชาการ(สอวน) ที่เราเคยสอบไม่ติด ก็ไปนั่งเรียนกับเด็กเค้านั่นแหละ โอ้ววววว ไอ้เด็กพวกนี้ มรึงจะเก่งกันไปไหนฟร่ะ ก็เป็นอีกหนึ่งครั้งที่ต้องทุ่มสุดตัว เพราะกลัวแพ้เด็กอ่ะนะ
หลังจากนั้นร้อนวิชาไปแข่งอะไรซักอย่างในกรุงเทพฯ ผลคือแพ้เยินเลย เจ็บใจสุดๆตอนนั้น ก็เลยตั้งอกตั้งใจเรียนมากขึ้นในช่วง ปี 3-4 ก็มาถึงปลายทางชีวิตในมหาวิทยาลัยละ เน้นเอาดีทาง Java กับ Web สุดท้ายผลจากการตั้งใจเรียนมากขึ้น เกรดจบ ป.ตรี เลยพ้น 3 มาได้ แบบเฉียดฉิว
หลังจากเรียนจบ ช่วงนี้หลุมดำ แต่ก็ได้หัดๆ Android บ้าง เล็กๆน้อยๆ เข้างานนั่นนุ่นนี่อย่างพวก barcamp, google devfest และที่สำคัญที่สุดเมื่อปี 56 ได้มึนๆไปเข้า Startup Camp ที่ ม.กรุงเทพ กล้วยน้ำไท ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง รู้แต่ว่าถึงเวลาที่จะต้องทำอะไรใหม่ๆ ต้องเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ก็ไป ผลคือ ได้รู้ว่าถึงเราจะไม่เก่งมากนัก แต่ก็ไม่ได้ปลายแถวนะ ถ้ามีแรงผลักดันในตัวเองมากพอ อะไรๆเราก็ทำได้ ถึงจะไม่ได้ผลดีมากนัก แต่ก็ ok อยู่ ไม่ขี้เหร่
อ้าว ข้ามจุดสำคัญไป เมื่อ ปี 2555 ได้กลับไปเริ่มเรียนโท ที่ มน. ที่เดิมที่จบตรีมา ทำไมเลือกที่นี่น่ะหรอ ใกล้บ้านคือคำตอบเลย แต่ว่าไม่ได้เรียน Com Sci แบบตอน ป.ตรีแล้วนะ รอบนี้ เรียน IT เพราะว่าความขี้เกียจในตัวมีเยอะ กลัวจะเรียนไม่จบเอา ความรู้สึกในการเรียนรอบนี้ส่วนใหญ่ คือ เหมือนไปนั่งทบทวนสิ่งที่รู้แล้ว กับเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้อะไรใหม่ๆมาหลายอย่างอยู่
แล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยนสำคัญอีกครั้ง เมื่อมีเหตุให้ต้องรับงานทาง iOS ทั้งที่ไม่เคยจับมาก่อน การรับงานครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นการรับงานอย่างเป็นทางการครั้งแรกเลยทีเดียว ด้วยความรู้เดิมที่มีอยู่ กับความช่วยเหลือ และอุปกรณ์ใหม่ ทำให้สามารถผ่านมาได้ด้วยดี ทั้งๆที่ตอนแรกก็ไม่มั่นใจว่าจะทำได้มั้ย
จากนี้ต่อไป จะเป็นอย่างไร เส้นทางข้างหน้าจะลำบาก หรือสบาย ไม่รู้ รู้แต่ว่า วันนี้เราพอมีความรู้ พอมีกำลังอยู่ ไม่ว่าอะไรจะเข้ามา เราจะผ่านมันไปได้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เป้าหมายของเราคือ...
to be the Great Software Developer
ปล. บรรยากาศตอนเรียนตรี กับโทที่ภาควิชาต่างกันมาก ตอนนี้มีกิจกรรมทางวิชาการเพิ่มมาเยอะมาก มีวิทยากรมาบรรยาย และทำ workshop ถี่กว่าเมื่อก่อนมากเลย
